Το ευρω-ρωσικό ναυάγιο

Η γαλλογερμανική πρόταση για τη διεξαγωγή συνόδου κορυφής Ε.Ε.-Ρωσίας, θα μπορούσε να είναι ένα θετικό βήμα για την εκτόνωση της κρίσης στις ευρω-ρωσικές σχέσεις και τη βελτίωση αυτών. Η πρόταση των Μακρόν-Μέρκελ, την οποία υποστήριξε και ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι, ναυάγησε ωστόσο λόγω των αντιδράσεων των χωρών της Βαλτικής και της Πολωνίας. Οι χώρες αυτές δικαιολογημένα ίσως αντιμετωπίζουν με καχυποψία τη Ρωσία, καθότι επί σειρά ετών βρισκόντουσαν υπό σοβιετική κυριαρχία. Η ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία είναι ένας ακόμη λόγος.

Η γαλλογερμανική πρόταση ήταν ωστόσο μια μεγάλη ευκαιρία για μια προσπάθεια αλλαγής κλίματος. Ούτως ή άλλως οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα συνεχίσουν να συναντώνται χωριστά με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, όπως έχει πολλές φορές γίνει. Μία σύνοδος κορυφής ωστόσο Ε.Ε.-Ρωσίας θα έδινε έναν διαφορετικό τόνο και θα έδειχνε ότι παρά τις διαφορές και τις επιφυλάξεις, πολλά από τα ζητήματα που χωρίζουν τις δύο πλευρές θα μπορούσαν να τεθούν στο τραπέζι, χωρίς αυτό απαραίτητα να σήμαινε και επίλυσή τους.

Ήταν επίσης ευκαιρία για την Ε.Ε. να εμφανιστεί με μια κοινή στάση απέναντι στο μείζον αυτό ζήτημα.

Δεν πάει καιρός που ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και ο Ρώσος ομόλογός του Βλαντιμίρ Πούτιν συναντήθηκαν στη Γενεύη, παρά την όξυνση τον τελευταίο καιρό της ρωσο-αμερικανικής αντιπαράθεσης. Η συνάντηση έγινε παρόλο που σε μία ασυνήθιστη για τα διπλωματικά δεδομένα επίθεση ο Μπάιντεν είχε αποκαλέσει σε συνέντευξή του τον Πούτιν «δολοφόνο». Το αν η σύνοδος κορυφής Μπάιντεν-Πούτιν θα οδηγήσει σε περαιτέρω διπλωματικές κινήσεις εκτόνωσης, μένει να φανεί το επόμενο χρονικό διάστημα…

Οι χώρες της Βαλτικής άλλωστε, που φαίνεται να πρωτοστατούν στο κλίμα ψυχρού πολέμου κατά της Ρωσίας, έχουν στο μητρώο τους συμπεριφορές που κάθε άλλο συνάδουν με τις υποτιθέμενες ευρωπαϊκές αξίες. Σε πολλές χώρες της Βαλτικής τιμώνται επίσημα τα τάγματα των Ες-Ες, ενώ σε πολλές η ρωσική μειονότητα που κατοικεί από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης αντιμετωπίζει προβλήματα και διακρίσεις.

Όπως η σταλινική καταπίεση δεν μπορεί να δικαιολογεί τη συμπαράταξη με τον Άξονα και το διάχυτο αντισημιτισμό στις χώρες αυτές την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έτσι και η σημερινή φοβία προς τη «ρωσική αρκούδα» δεν μπορεί να δικαιολογεί την υπονόμευση κάθε προσπάθειας μιας ευρωπαϊκής προσέγγισης με τη Ρωσία.