Γαία πυρί μιχθύτω. Είκοσι χρόνια μετά!

Είκοσι χρόνια πριν, το τραγικό πρωινό της Τρίτης 11/9/2001, οι ΗΠΑ κι η Δύση ολόκληρη πέρασαν σε μια νεα εποχή. Την κατάρρευση των δίδυμων πύργων, συμβόλου της οικονομικής ισχύος και το χτύπημα του Πενταγώνου, καρδιάς της στρατιωτικής ισχύος, ακολούθησε η κατάρρευση του αξιώματος του ¨απόρθητου ¨ που η αλαζονεία της μόνης υπερδύναμης είχε επιβάλει.

Με τραγικό τρόπο για μια ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε πως τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τον κόσμο μας δεν επιλύονται με τη βία και την επιβολή της στρατιωτικής ισχύος. Η επώδυνη αφύπνιση της αμερικανικής κοινής γνώμης και του συνόλου των κοινωνιών της Δύσης, που θεωρούσαν φυσικό και θεμιτό να παρακολουθούν στις τηλεοράσεις τις πολεμικές επιχειρήσεις στον Κόλπο η τη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, την Τσετσενία ή την Κεντρική Αφρική, δε βοήθησε στον επαναπροσδιορισμό της ανθρώπινης ζωής ως ανυπέρβλητου κριτηρίου.

Αντιθέτως η κατάληψη του Αφγανιστάν, η διάλυση του Ιράκ, ο εμφύλιος της Συρίας, η Αραβική Άνοιξη κι ότι ακολούθησε, με κορυφαία τη διάλυση της Λιβύης, πέρασαν τον ταραγμένο κόσμο μας σε μια νεα εποχή βαρβαρότητας. Την εκατόμβη των αθώων θυμάτων της φονταμενταλιστικής μισαλλοδοξίας της 11ης Σεπτεμβρίου ακολούθησε ανείπωτος πόνος και κόστος σε ανθρώπινες ζωές, προσφυγιά, καταστροφές.

Η τυφλή βία, η τρομοκρατία σ όποια της έκφραση, όχι μόνο δεν οδηγεί πουθενά, αλλά εγκλωβίζει στο φαύλο κύκλο του ανοικτού λογαριασμού αίματος και μίσους που τόσο δύσκολα κλείνει. Παράλληλα-κι αυτό αποτελεί εφιάλτη για τον κόσμο του αύριο- η τρομοκρατία δυσχεραίνει και υπονομεύει τη λειτουργία της Δημοκρατίας, αποσταθεροποιεί τους θεσμούς και τα δικαιώματα, δηλαδή τις κατακτήσεις των λαών, που απαίτησαν θυσίες και αίμα σε αγώνες μακροχρόνιους για ελευθερία κι αξιοπρέπεια.

Είναι φανερό πως και σ αυτή την περίπτωση οι μόνοι που τρίβουν τα χέρια τους κι ακονίζουν τα νύχια τους είναι τα αιμοσταγή γεράκια που αποκτούν το πρόσχημα για περιστολή ελευθεριών , δικαιωμάτων και δημοκρατικών κατακτήσεων του δυτικού πολιτισμού. Η δαιμονοποίηση προσώπων, ομάδων, θρησκειών ή πολιτισμών, η έννοια της συλλογικής ευθύνης, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι, η λίστες με λαούς παρίες, ζωντανεύουν ένα εφιαλτικό σκηνικό όπου ο ατέρμων κύκλος βία-τιμωρία-εκδίκηση θα μετατρέψουν τον πλανήτη σε κόλαση.

Μόνη απάντηση στην απόγνωση των καταφρονεμένων της γης (καταφρόνια που τους κάνει εύκολα όργανα των φονταμενταλιστών κάθε τύπου) είναι η ανοικτή κοινωνία, η κοινωνία της αλληλεγγύης, της ανοχής και κατανόησης των προβλημάτων, των ιδιαιτεροτήτων και δικαιωμάτων των άλλων. Η κοινωνία της δικαιοσύνης και της συνοχής.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε να παρατηρήσουμε πως η καθυστέρηση της ουσιαστικής πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ και η απουσία κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, της στερεί κάθε δυνατότητα παρέμβασης. Κάθε δυνατότητα ρόλου ευεργετικά εξισορροπιστικού στην τόσο απρόβλεπτη και ταραχώδη μετάβαση στη νέα πραγματικότητα.