Πληθωρισμός ανοησίας

Τα λογιστήρια των επιχειρήσεων λιανικής πώλησης, ιδιαίτερα των σούπερ μάρκετ, έχουν πάρει φωτιά. Τις επόμενες μέρες θα πρέπει να περάσουν στους κωδικούς χιλιάδων προϊόντων πρώτης ανάγκης (κυρίως τροφίμων, που είτε είναι εισαγόμενα είτε εξαρτώνται από εισαγόμενες πρώτες ύλες) μεγάλες αυξήσεις τιμών, ακόμη και πάνω από 20%.

Αλλά και τα εγχωρίως παραγόμενα βασικά αγαθά είναι αδύνατο να αποφύγουν τις ανατιμήσεις, καθώς το τεράστιο ενεργειακό κόστος, που ελάχιστα αντισταθμίζεται από τις κυβερνητικές εξαγγελίες, περνάει στις τελικές τιμές.

Ολα αυτά η κυβέρνηση και οι αρμόδιοι υπουργοί τα ξέρουν εδώ και εβδομάδες, αν όχι μήνες. Τόσο οι αλυσίδες λιανικής όσο και οι επιχειρήσεις που προμηθεύουν το δίκτυο πωλήσεων έχουν προειδοποιήσει ότι, καθώς τα αποθέματα προϊόντων τελειώνουν, τα επόμενα που θα μπουν στην αγορά και στα ράφια των σούπερ μάρκετ θα έχουν τιμές-φωτιά.

Ωστόσο, όπως σε όλες τις μεγάλες «πυρκαγιές» που άναψε η πανδημία και οι παρενέργειές της, η κυβέρνηση παρεμβαίνει την τελευταία στιγμή ή αφού γίνει η μεγάλη ζημιά. Οπως συνέβη και με την ενεργειακή ακρίβεια, για μήνες η κυβέρνηση αντιμετώπιζε το κύμα ανατιμήσεων ως παροδικό. Κοίμιζε την κοινή γνώμη και κοιμόταν και η ίδια με αυτή την πλάνη.

Οταν οι ίδιοι οι καταναλωτές είδαν στους λογαριασμούς και στο ταμείο του σούπερ μάρκετ αυτό που ο ανεκδιήγητος αρμόδιος υπουργός Ανάπτυξης πεισματικά αρνιόταν, άρχισαν οι πιέσεις προς τον επιχειρηματικό τομέα για απορρόφηση των αυξήσεων.

Καθώς στις πρώτες κρούσεις εισέπραξε άρνηση, η κυβέρνηση μόλις τώρα άρχισε να εξετάζει το μόνο εργαλείο που απομένει: τις μειώσεις στους συντελεστές του ΦΠΑ σε βασικά είδη διατροφής και πρώτης ανάγκης, για να αποφευχθεί ένα ακόμη σοκ στα νοικοκυριά και η μετατροπή της δυσφορίας σε θυμό ή και κάτι περισσότερο.

Προφανώς η Ελλάδα δεν είναι Καζακστάν ή Τουρκία, αλλά κανείς δεν ξέρει πώς μπορεί να αντιδράσει μια καταπονημένη από τη διετία της πανδημίας κοινωνία. Ωστόσο, ακόμη και αυτά τα αυτονόητα στοιχειώδη μέτρα, που θα πρέπει να περάσουν από την κρησάρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και την έγκριση των δανειστών, τα κυβερνητικά στελέχη τα διαχειρίζονται με ακατάσχετη επικοινωνιακή φλυαρία και ανταγωνισμούς για το «κοπιράιτ» και τη «δικαιοδοσία».

Ο πληθωρισμός της ανόητης προπαγάνδας καταντά εξίσου επικίνδυνος με τον πληθωρισμό τιμών.