Η ελληνογαλλική άνοιξη

Οι σημερινές ανακοινώσεις στο Παρίσι, που αναμένεται να γίνουν παρουσία του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και των υπουργών Εξωτερικών και Εθνικής Αμυνας των δύο χωρών, είναι πολύ σημαντικές για μια σειρά από λόγους, καθένας από τους οποίους έχει ιδιαίτερη αξία. Κατ’ αρχάς η Ελλάδα εμφανίζεται να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων στην προσπάθεια για ενίσχυση της στρατηγικής αυτονομίας της Ευρώπης.

Η σύσφιγξη των σχέσεων με τη Γαλλία, τη μοναδική χώρα της Ε.Ε. που επιχειρεί να ωθήσει την Ευρώπη προς μια κατεύθυνση κατά το δυνατόν ενιαίας αμυντικής και (σε δεύτερο χρόνο) εξωτερικής πολιτικής, αποτελεί μεν ένα ρίσκο, συνιστά δε στρατηγική επιλογή που θα δοκιμαστεί στο χρόνο. Ευρισκόμενη σε ένα από τα πιο εύφλεκτα σημεία της ευρωπαϊκής περιφέρειας, η Ελλάδα δεν μπορεί να αναλίσκεται σε ερμηνείες του διεθνούς περιβάλλοντος και να προωθεί αποκλειστικά και μόνο τον καλύτερο μαθητή της τάξης στο διεθνές δίκαιο. Οφείλει να προετοιμάζεται αναλόγως, ενισχύοντας την αποτρεπτική ισχύ της, σε μια περίοδο κραυγαλέας αβεβαιότητας περί τα γεωπολιτικά.

Διπλωματικά η Αθήνα κινήθηκε με τρόπο ο οποίος δείχνει προσαρμογή στην αλλαγή του διεθνούς περιβάλλοντος, παρά το γεγονός ότι αδιαμφισβήτητα η Ελλάδα δεν συγκαταλέγεται ούτε στις χώρες που επιθυμούν να το αλλάξουν ούτε σε εκείνες που μπορούν. Εφόσον επιβεβαιωθούν όλα όσα ακούγονται για το βάθος της αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας – Γαλλίας, τότε μπορεί να λειτουργήσουν και ως πόλος έλξης και για τους υπόλοιπους της Ε.Ε. Αρκεί, βεβαίως, να συμφωνήσει με αυτό και ο Βορράς.

Επιπλέον, οι επικείμενες συμφωνίες στον τομέα που αφορά την ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού με κύριες μονάδες επιφανείας (φρεγάτες και κορβέτες) υποδηλώνουν ότι δεν αγνοήθηκαν οι εισηγήσεις και οι απόψεις των αξιωματικών που κλήθηκαν να καταθέσουν την επιχειρησιακή εμπειρία τους, χωρίς να υπολογίζουν τίποτε άλλο πέρα από την ποιότητα των πλοίων τα οποία θα στελεχωθούν από άνδρες και γυναίκες που ενδέχεται να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους σε αυτά κάποια στιγμή. Στο Πολεμικό Ναυτικό οι μνήμες από το καλοκαίρι του 2020 είναι ακόμα νωπές. Επιπλέον, όποιες και αν είναι οι προσωρινές ματαιοδοξίες, φιλοδοξίες, προτιμήσεις και λοιπά πάθη, δεν υπάρχει κανένας αξιωματικός καριέρας που θα έθετε σε ρίσκο την υστεροφημία του αλλά και την παράδοση του Πολεμικού Ναυτικού προκειμένου να δώσει τη συγκατάθεσή του προς λανθασμένες κατευθύνσεις.

Ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα αν αυτή η «άνοιξη» στις ελληνογαλλικές σχέσεις θα αποδειχθεί μακρά και ανθεκτική. Είναι, πάντως, βέβαιο ότι η Αθήνα κινείται στους ρυθμούς που υπαγορεύει η εποχή.